Bulgaristan fethedildiği tarihten (1393) itibaren yaklaşık beş asır boyunca Osmanlı egemenliğinde kalmıştı. 1877-78 Osmanlı-Rus Harbi’nin ardından imzalanan Berlin Antlaşmasıyla Osmanlı hâkimiyetinde bir Bulgaristan Emareti (Prensliği) kurulmuştu. Osmanlı Hükümeti, Bulgaristan Prensliği’nde bir komiserlik oluşturduğu gibi Vidin, Varna, Rusçuk, Filibe ve Sofya gibi şehirlere de birer “Tüccar Vekili” tayin etmişti. Bu tabir, Bulgaristan örneğinde olduğu gibi, Osmanlı yönetimince bağımsızlığı tanınmamış ülkelerde konsolosların yerini alarak, ticaretle meşgul olan kendi vatandaşlarının hak ve hukuklarını muhafaza etmekten mesul memurlar için kullanılmıştır. Osmanlı yönetiminin söz konusu hamlesinin ardından Bulgar Hükümeti de aynı şekilde Üsküp, Selanik ve Manastır gibi belli başlı Balkan şehirlerine tüccar vekilleri tayin etmeye başlamıştı. Ancak türlü nedenlerden ötürü süreç çok sağlıklı işlememiş, Bulgaristan Hükümeti ile Babıâli arasında çeşitli sürtüşmelere yol açmıştı. İşte bu çalışma bahsedilen süreç ve sebeplerle birlikte tüccar vekâletlerinin nasıl oluşturulduğunu ve işlediğini Başbakanlık Osmanlı Arşivi’nden temin edilen vesikalar ışığında ve Dedeağaç örneğinden hareketle ortaya koymak amacındadır. Vesikalara yansıdığı kadarıyla, Dedeağaç’taki tüccar vekâleti, uzun sayılabilecek bir başvuru ve bekleyiş sürecinin ardından faaliyet göstermeye başlamıştır. Ancak tüccar vekillerinin çalışma sahalarının daha ziyade ekonomik hayatla sınırlı kalması gerekirken bazı siyasî eylemlerin içerisinde yer almaktan da geri durmadıkları tespit edilmiştir. Hem o nedenle hem de “serkeşâne ve uygunsuz” bazı hareketlerinden ötürü daima Bulgar Prensliği ile Babıâli arasında bir sürtüşme konusu haline dönüşmüşlerdir. Dolayısıyla tüccar vekâletinin oluşum, işleyiş ve Dedeağaç’ın ekonomik yaşamındaki rolü kadar söz konusu faaliyetlere de ağırlıklı olarak temas edilmiştir.