Amaç: Sağlık kurumlarında yaşanan şiddet olayları, hekimler başta olmak üzere tüm sağlık çalışanlarını olumsuz yönde etkileyen bir durumdur. Bu araştırma, hekimlerin işyeri şiddetine maruz kalma sıklıklarını, şiddete karşı verdikleri tepkileri ve şiddetin nedenleri ile şiddete karşı çözüm önerilerini belirlemek amacıyla planlanmıştır. Yöntem: Bu doğrultuda, araştırmanın çalışma grubu Sivas il merkezinde çalışan 24-72 yaş aralığındaki toplam 290 gönüllü hekimden oluşmaktadır. Bu çalışmada hekimlerin sosyodemografik özelliklerine, çalışma durumu ile ilgili bilgilerine, hekimlerin maruz kaldıkları şiddete ait değişkenlere, hekimlerin şiddetin nedenleri, sonuçları ve çözüm önerileri hakkındaki düşüncelerine yer veren 49 sorudan oluşan bir anket kullanılarak veriler toplanmıştır. Elde edilen veriler SPSS 22.0 programı kullanılarak analiz edilmiştir. Araştırma sorularının yanıtlarını bulmak üzere anımlayıcı istatistiklerden aritmetik ortalama, standart sapma, ortanca, minimum-maksimum değerler; sayımla elde edilen kategorik değişkenler için sayı ve yüzdeler verilmiştir. Normallik varsayımı Kolmogorov-Smirnov veya Shapiro-Wilk testine göre analiz edilmiştir. Değişkenler arası ilişki için Pearson veya Spearman ilişki katsayısı kullanılmıştır. P<0,05 anlamlı kabul edilmiştir. Bulgular: Çalışma ortamında en az bir kez şiddete maruz kalan hekimlerin oranının %57,9 olduğu, kadın cinsiyete sahip olan, dahili branşlarda çalışan, 16 yıl ve üzeri meslek hayatı olan hekimlerin daha çok şiddete maruz kaldığı ve şiddete maruz kalan hekimlerin %49,4’ünün şikayetçi olduğu sonucu elde edilmiştir. Şiddet türlerinin arasında psikolojik/sözel şiddetin fazla (%82,1) olduğu, şiddet uygulayanlar arasında en fazla hasta ve hasta yakınlarının yer aldığı saptanmıştır. Sonuç: Şiddet olaylarını ve şiddetin olumsuz etkilerini önleyebilmek için; etkin güvenlik önemler alınmalı, şiddet olaylarına karşı caydırıcı yasal düzenlemeler yapılmalı, şiddet olaylarına yönelik farkındalık düzeyi artırılmalı, sağlık çalışanlarına şiddetin etkileri ve başa çıkma konusunda destek ve eğitim verilmeli, hekimlerin çalışma koşulları iyileştirilmelidir.
Objective: Violent incidents in healthcare institutions are situations that negatively affect all healthcare professionals, especially physicians. This research was planned to determine the frequency of physicians’ exposure to workplace violence, their reactions to violence, the causes of violence, and solutions to violence. Methods: In this regard, the study group of the research consists of a total of 290 volunteer physicians between the ages of 24-72 working in the city center of Sivas. In this study, data was collected using a survey consisting of 49 questions, including the sociodemographic characteristics of physicians, information about their working status, variables related to the violence that physicians were exposed to, and physicians’ thoughts about the causes, consequences, and solution suggestions of violence. Results: The rate of physicians who were exposed to violence at least once in the working environment was 57.9%. Female physicians, physicians who worked in internal branches, and physicians who had a career of over 16 years were more likely to be exposed to violence. 49.4% of physicians who were subjected to violence filed a complaint. Psychological/verbal violence was the most common (82.1%) among the types of violence. The perpetrators of violence were primarily patients and their relatives. Conclusion: In order to prevent violent incidents and their adverse effects, adequate security measures should be taken, legal regulations should be made to deter acts of violence, and the level of awareness of violent incidents should be increased. Healthcare workers should be given support and training on the effects of violence and coping with it, and the working conditions of physicians should be improved.
