‘William Shakespeare'in Kısasa Kısas’ında Hobbesyen Ceza Felsefesi ve İyileştirme’, Kısasa Kısas’ı (Measure for Measure, 1604) İngiliz toplumsal sözleşme teorisyeni Thomas Hobbes'un (1588-1679) özellikle Leviathan (1651) isimli başyapıtından yansıyan ceza felsefesi bağlamında yeniden okuyarak, tiyatro devinin cezalandırmaya ilişkin politik bakışını araştırır. Shakespeare'i ceza felsefesi üreten ve toplumun iyileştirilmesi düşüncesini taşıyan düşünürlerden biri olarak konumlandırarak, Kısasa Kısas’ın belirgin yörüngesini daha görünür hale getirir. Shakespeare, kariyeri boyunca yöneticilerin ilahi hakkını, İngiliz mutlak monarşisini ve otorite kavramını sorgular. Aynı zamanda, rıza, özgürlük, politika ve ceza konusundaki dramatik keşifleriyle modern siyasetin temellerinin anlaşılmasına yardımcı olur. Böylece Shakespeare'in külliyatı bir tür öncül olarak görülebilir: yeni ve verimli siyaset teorilerine adanmış edebi bir söylem… O zaman, onun Thomas Hobbes ile birlikte İngiliz otoritesini nasıl yeniden tasavvur eden devrimci bir siyasi düşünür olduğu anlaşılabilir. Her iki düşünür de politikayı öncelikle doğaya bir yanıt olarak görürdü. Onlar, politikayı toplumu yönetme ve organize etme sanatı olarak betimler —toplumun ihtiyaçlarını önemseme, arzuların tatmini için yer açma ve onu otorite tehdidinden koruma… Bu çalışma, Shakespeare’in başlıca politik uğraşını ve ceza felsefesi alanındaki materyalist politikaya yaptığı yatırımı aydınlatan Kısasa Kısas’ın yeni bir okumasını içerir, ve şiddet içeren cezanın ne Shakespeare ne de Hobbes için yaratıcı bir güç kaynağı oluşturduğunu gösterir. Bu anlamda, burada, Shakespeare’in ve Hobbes’un, şiddet içermeyen ceza fikriyle birlikte toplumun rehabilitasyonu düşüncesi etrafında ortak bir felsefeyi paylaştıkları ileri sürülür. Bu ortak felsefi görüşün en önemli sahne kanıtlarından birinin Kısasa Kısas olduğu önermesi yapılır.
‘William Shakespeare’s Hobbesian Philosophy of Punishment and Rehabilitation in Measure for Measure’ explores the giant British dramatist’s political outlook on punishment by predominantly rereading his Measure for Measure (1604) in the context of the phil osophy of punishment reflected by English social contract theorist Thomas Hobbes’s (1588-1679) masterpiece named Leviathan (1651). Situating Shakespeare as one of the thinkers who produced the philosophy of punishment and carried the thought of rehabilitation of society makes the distinct trajectory of Measure for Measure more visible. Throughout his career, Shakespeare interrogates the divine right of rulers, absolute English monarchy, and the concept of authority. Simultaneously he helps to lay the groundwork for understanding modern politics through his dramatic explorations of consent, liberty, politics, and punishment. Shakespeare’s corpus, thus, can be seen as a kind of a priori: a literary discourse dedicated to new and efficient theories of politics. Then it can be understood how he was a revolutionary political thinker who, along with Thomas Hobbes, reimagined English authority. Both thinkers viewed politics primarily as a response to nature. They depict politics as the art of managing and organizing society —caring for its needs, making space for the satisfaction of desires, and protecting it from the threat of authority. This work features a new reading of Shakespeare’s Measure for Measure which illuminates the playwright’s major political preoccupations and his investment in materialist politics in the realm of his philosophy of punishment, and it indicates that violent punishment constitutes a source of creative power for neither Shakespeare nor Hobbes. In this, it is claimed here that Shakespeare and Hobbes share a common philosophy around the idea of rehabilitation of society and punishment without any violence. It is suggested that one of the most critical stage evidences of this common philosophical view is Measure for Measure.
