Motivasyon” eğitim psikolojisi alanında sıklıkla tartışılan ve teorik olarak incelenen kavramlardan biridir. Birçok kuramcı için motivasyon, özellikle öğrenme için gerekli görülürken; motivasyon da kararlılık başarının anahtarı sayılmaktadır. Keller’e (2006) göre motivasyon, davranışın yönünü ve büyüklüğünü belirlemektedir. Motivasyon, insanların seçeceği amaçlar doğrultusunda gayret sarf etmesi için yaklaşım ya da kaçınmalarıdır. Motivasyon üç varsayım üzerine dayandırılmaktadır: 1-İnsanlar dışsal olaylardan etkilenerek motive olurlar. 2-Sonlanan ya da sonlanmayan anlamında performansla ilişkilidir. 3- Sistematik dizayn ve uygulama sayesinde ölçülebilen motivasyon açıklanabilir. Motivasyonun özellikle planlama, organizasyon, karar verme, öğrenme ve değerlendirme gibi bilişsel davranışlar üzerinde katkıları vardır (Pintrich & Schunk, 1996). İnsanlar motive ya da konsantre olurlarsa muhtemelen amaçlarını da ulaşabileceklerdir. Benzer şekilde yeterince motivasyona sahip olurlarsa öğrenmede başarı sağlayacaklardır (Dweck, 1986). Bu düşüncelerden hareketle motivasyonun başarının tetikleyicisi olduğu söylenebilir (Elliot, 1999; Ushioda, 2015). Hardré ve Reeve (2003) ile Wlodkowski (1999) yaptıkları çalışmalarda benzer şartlar, durumlar ve fırsatlar verilen yüksek motivasyona sahip öğrencilerin diğer öğrencilere göre daha iyi performans sergiledikleri görülmüştür. Diğer taraftan motive olamamış ya da az konsantrasyona sahip öğrencilerin uzun süreli hedeflere ulaşma konusunda sıkıntılar yaşadığı tespit edilmiştir (Elliot & Dweck, 1988; Elliot & Harackiewicz, 1996). Constantin, Holman ve Hojbotă (2012) motivasyonun, motivasyonel kararlılık için gerekli olduğunu iddia etmişlerdir.